Ιστορίες IBF

Μια Εμπειρία Της Πρώτης Φοράς Σε Ένα Διεθνές Συνέδριο Breathwork

Από τον Joshua Alexander

9 Αυγούστου, 2019
Το αεροδρόμιο του Λος Άντζελες είναι ίσως το χειρότερο μέρος στη γη. Είναι χαοτικό, πολύβουο και εγωκεντρικό. Ένα μέρος όπου οι ηλικιωμένοι παρενοχλούνται γιατί είναι αργοί, το άγχος είναι έντονο και η ανυπομονησία είναι μια αρετή. Το LAX είναι ένα αμαυρωμένος καθρέφτης που αντανακλά τη σκιά της ανθρωπότητας. Αλλά ήταν εδώ, μέσα στο χάος, που είχα την πρώτη μου συνάντηση με τη διεθνή κοινότητα breathwork.

Περπατώντας μέσα στο πλήθος, ενώ αναρωτιόμουν από πού να επιβιβαστώ στο λεωφορείο για το Εθνικό Πάρκο Joshua Tree, ένα άτομο εμφανίστηκε. Τα μακριά, σγουρά μαλλιά και τα άσπρα ρούχα του με ένα πολύχρωμο γιλέκο τράβηξαν το βλέμμα μου, αλλά αυτό που τράβηξε την προσοχή μου ήταν η ενέργειά του. Ένιωσα εκείνη τη στιγμή απόλυτη χαλάρωση και γαλήνη. Αυτό το πρόσωπο, σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα αεροδρόμια του πλανήτη, φαινόταν να επιπλέει μέσα στο χώρο σαν να μην αγγιζόταν από την τρέλα του. Ήξερα αμέσως ότι κοιτούσα έναν “breathworker”. Διασταυρώσαμε τα βλέμματά μας, χαμογέλασε ο ένας στον άλλο και συνεχίσαμε να περπατάμε.

Η Λίζα (μία φίλη breathwork) και γω βρήκαμε τελικά την ομάδα των ανθρώπων που ταξίδευαν προς το Joshua Tree. Ο κύριος με τον οποίο είχα την προηγούμενη αλληλεπίδραση αποδείχθηκε ότι ήταν ο διεθνώς αναγνωρισμένος breathwork practitioner, Anthony Abbagnano. Ήμασταν όλοι συγκεντρωμένοι ανάμεσα στην κίνηση, τις αναθυμιάσεις των αυτοκινήτων, τα κορναρίσματα και τις φωνές εντελώς ανενόχλητοι από το περιβάλλον μας. Είχαμε ήδη μπει στην προστατευτική φούσκα της παγκόσμιας κοινότητας breathwork, και αν μη τι άλλο, βρήκαμε την τωρινή μας κατάσταση κωμική. Ο ενθουσιασμός ήταν σε αφθονία, οι παλιοί φίλοι αγκαλιάζονταν, οι πρωτάρηδες όπως εγώ βρισκόμασταν σε ένα άφωνο δέος.

Αυτή ήταν η αρχή μιας καθηλωτικής εμπειρίας breathwork διάρκειας μιας εβδομάδας που ονομάζεται Παγκόσμιο Συνέδριο Έμπνευσης (GIC). Για 24 χρόνια, η παγκόσμια κοινότητα breathwork συναντιέται σε μια διαφορετική χώρα κάθε χρόνο για να αναπνέει μαζί, να μοιράζεται εμπειρίες, γνώσεις και να συνδέεται. Χώρες όπως η Σουηδία, ο Ισημερινός, η Γαλλία, η Νότια Αφρική και η Ρωσία έχουν φιλοξενήσει αυτό το γεγονός. Το GIC είναι ένα φεστιβάλ, μια παιδική χαρά, ένα σχολείο, ένα πάρτι και ένας ναός όλα συγχωνευμένα σε ένα. Σε πάει ψηλά, σε πάει χαμηλά και σε οδηγεί σε σφαίρες που ποτέ δεν θα θεωρούσες πιθανές. Είναι κυριολεκτικά μαγεία.

Το GIC έλαβε χώρα κοντά στο διάσημο Εθνικό Πάρκο Joshua Tree. Είναι ένα ερημικό τοπίο, γνωστό για τα δέντρα Joshua και τους μοναδικούς βραχώδεις σχηματισμούς του. Πνευματικά, είναι διάσημο για τους ενεργειακούς του στροβίλους, πολιτισμικά συνδέεται με τους U2 και την Coachella. Γύρω από την κοιλάδα υπήρχαν βουνά, μερικά καλυμμένα με χιόνι. Η ζέστη κατά καιρούς ήταν αποπνικτική, με το νωρίς το πρωί να παρέχει τη μοναδική ευκαιρία για τους ανθρώπους να εξερευνήσουν τη γη γύρω μας. Τα βράδια ήταν υπέροχα, με ζεστασιά που έδινε την αίσθηση μιας ωραίας αγκαλιάς και έναν ουρανό γεμάτο αστέρια. Τυχαίες συναντήσεις με δρομείς και πουλιά προκαλούσαν παιδιάστικη χαρά.

Whilst here, I found myself realising how foreign the desert is to my experience. As an Australian, there is an assumption that we are connected to desert lands, but in truth, non-Indigenous Australians are largely disconnected and fearful of our Country’s interior. We cling to its edges, looking outward to its ocean surrounds rather than inwards to its red and raw interior. On the other hand, the US has occupied every corner of its land, with development in the harshest of climates. These relationships with land provide insight into the Anglo-Australian/American psyche.

Το συνέδριο είχε μια ξεχωριστή αυτόχθονη αμερικάνικη ενέργεια – η τελετή έναρξης οδηγήθηκε από τον Rick, έναν πρεσβύτερο Χόπι, και τον Andrew, έναν Απάτσι που εισήγαγε τη δύναμη των τελετουργικών πρακτικών των Απάτσι, συγκεκριμένα των κύκλων με τύμπανα. Σε όλο το συνέδριο, αυτοί οι κύκλοι των τυμπάνων έγιναν δυνατότεροι, μεγαλύτεροι και ισχυρότεροι. Μετά από μια ιερή τελετή κακάο, όπου χορέψαμε μέσα σε μια ευδαιμονική κατάσταση συνείδησης, μας υποδέχτηκε μια μεγάλη συγκέντρωση κυρίως γυναικών ντράμερ σε έναν κύκλο. Ο υπνωτικός παλμός, όπως αυτός της καρδιάς της μητέρας μας στη μήτρα, μας προσκάλεσε. Ένας-ένας πήραμε όποιο όργανο μπορούσαμε να βρούμε και μέχρι το τέλος όλοι έπαιζαν ή χόρευαν από ένα επίπεδο έκστασης.

Μια τυπική μέρα στο συνέδριο ξεκινά στις επτά το πρωί, με μια ποικιλία πρωινών δραστηριοτήτων για να διαλέξετε: διαλογισμός, χορός, γιόγκα, breathwork, τελετή ανατολής του ήλιου των ιθαγενών, ύπνος μέχρι αργά και χρόνο στη φύση ο καθένας μόνος του. Αυτό ακολουθείται από το πρόγευμα και κατόπιν μια πρωινή συγκέντρωση για να μιλήσουμε για τις εκδηλώσεις της ημέρας. Στα μέσα του πρωινού προσφέρονται δραστηριότητες μη-breathwork, οι οποίες πραγματοποιούνται ταυτόχρονα με τις συνεδριάσεις της AGM, Γενικής Συνέλευσης του Παγκόσμιου Οργανισμού Συνειδητών Αναπνοών (IBF). Μετά το μεσημεριανό γεύμα, μια απογευματινή εναρκτήρια παρουσίαση, ακολουθούμενη από διάφορες δραστηριότητες breathwork. Οι συμμετέχοντες στο συνέδριο παρακολούθησαν διεθνώς καταξιωμένους επαγγελματίες, όπως οι Judith Kravitz, Jim Morningstar, Dan Brule και Jessica Dib.

Ο ελεύθερος χρόνος ήταν περιστασιακά σε προσφορά, η οποία συνήθως περιείχε κολύμπι στην πισίνα για μερική ανακούφιση από τις μέρες με θερμοκρασίες άνω των 40 βαθμών. Τέλος, κάθε βράδυ υπάρχει δείπνο και μια εκδήλωση όπως η τελετή του κακάο, εκστατικός χορός, κύκλοι με τύμπανα ή ένα σόου ταλέντων.

Σπάνια βρέθηκα στο κρεβάτι μου πριν από τα μεσάνυχτα, με το μόνο χρόνο που ήμουν μόνος μου αυτόν πριν τον ύπνο, όπου θα περπατούσα έξω στην έρημο, κοιτώντας ψηλά το σύμπαν και αισθανόμενος την απέραντη ευγνωμοσύνη που έχω για τη ζωή. Το συνέδριο είναι πλήρες, δυναμικό και ενεργητικός, αλλά εξ ολοκλήρου εξαρτώμενο από το άτομο να καθορίσει τη δέσμευσή του. Υπάρχει μια ρευστότητα και ένα άνοιγμα που έρχεται με ένα συνέδριο αυτού του τύπου.

Παραδόξως, έριξα τον εαυτό μου σε χώρους και καταστάσεις που συνήθως θα αναδείκνυαν τη συντηρητική, εσωστρεφή ταυτότητά μου. Αντί της αναμενόμενης κούρασης, αισθάνθηκα ενεργοποιημένος και ανοικτός. Επέτρεψα τη ροή των εμπειριών να εκδηλωθεί οργανικά – είτε ήταν με ποιον κάθισα με κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων για φαγητό, είτε σε ποιο εργαστήρι βρέθηκα είτε σε ποιον οδηγήθηκα κοινωνικά και πάνω στην πίστα χορού. Παρατήρησα πτυχές του εαυτού με τις οποίες συνήθως είχα δυσκολίες να είναι απούσες, αντ’ αυτού, να έχουν αντικατασταθεί από μια αυθεντική εμπειρία του εαυτού.

Το GIC είναι ταυτόχρονα εκπαιδευτικό και βιωματικό. Για μένα, οι τρεις πρώτες ημέρες επικεντρώθηκαν κατά κύριο λόγο στην ανάπτυξη της πρακτικής μου breathwork, ή στην εισαγωγή σε νέες διανοητικές / σωματικές διαλογιστικές τεχνικές. Μια μέρα παρακολούθησα ένα εργαστήριο για ένα πρόγραμμα στην Ελλάδα που προσφέρει breathwork σε πρόσφυγες για την υποστήριξη της απελευθέρωσης τραύματος. Παρακολούθησα ένα εργαστήριο για το τραύμα της πρώιμης παιδικής ηλικίας, καθώς και ένα πρόγραμμα που έχει σχεδιαστεί για να διδάξει τους εκπαιδευτικούς πώς να χρησιμοποιούν τεχνικές αναπνοών στην τάξη τους. Ενώ αυτές οι τρεις πρώτες ημέρες ήταν απίστευτα ωφέλιμες, δε χόρτασαν την πείνα μου για να αναπνεύσω και να πάω βαθιά στη διαδικασία μου. Αυτό άλλαξε.

Την τέταρτη μέρα, η συναισθηματική μου κατάσταση τροποποιήθηκε δραστικά. Ήταν κατά τη διάρκεια ενός εργαστηρίου ‘Sacred 7’, που καθοδηγήθηκε από τον Andrew Ecker σχετικά με την εγγενή αμερικανική πρακτική της τιμής των προγόνων μας, που βρέθηκα να κλαίω χωρίς σταματημό καθ’ όλη τη διάρκεια της ομιλίας του. Ένας συνδυασμός της ιστορίας του, της ιατρικής του, της πνευματικής δυναμικής στο παιχνίδι, του υλικού και των προβληματισμών μου σχετικά με την αποσύνδεση από τους αυτόχθονες πληθυσμούς της Αυστραλίας οδήγησε σε αυτή την έκρηξη του συναισθηματικού υλικού.

Μια άλλη μαζική αλλαγή συνέβη κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας breathwork με τον Dan Brule. Ο Dan, ένας από τους πιο αναγνωρισμένους και δραστήριους breathwork practitioners στον κόσμο, παρείχε μια εμπειρία που δεν μπορεί να εξηγηθεί πλήρως. Εντελώς διαπροσωπική, τα όρια μεταξύ του εαυτού και άλλων εξατμίζονται. Ήταν ίσως μια από τις πιο πνευματικές εμπειρίες της ζωής μου, και στο ίδιο επίπεδο με τις καταστάσεις που προκαλούνται από μια τελετή φυτικής ιατρικής. Ενώ ήταν ίσως η πιο βαθιά εμπειρία, προκάλεσε επίσης τεράστιο φόβο – αυτό ήταν άγνωστο έδαφος, και είχα πάει πολύ πέρα από το βιογραφικό υλικό μου.

Αυτό που συνέβη μετά τη συνεδρία ήταν υπέροχο. Ανίκανος να απελευθερώσω το συναισθηματικό υλικό που προέκυψε από την εμπειρία, αισθάνθηκα εντελώς πυροδοτημένος. Ένας σιωπηλός πανικός τρύπωσε μέσα μου, και ενώ ο καθένας μοιραζόταν τις εμπειρίες του με τον Dan, εγώ ένιωθα σαν να πνιγόμουν. Στη συνέχεια, μέσα στον πανικό μου, διασταύρωσα το βλέμμα μου με τον Geert, ο οποίος καθόταν δίπλα μου. Χωρίς λόγια, έπιασε το χέρι μου. Εκείνη τη στιγμή, ο Τομ που ήταν καθισμένος πίσω μου, κράτησε το σώμα μου για πρόσθετη υποστήριξη. Το κράτημα που μου προσφέρθηκε από αυτούς τους δύο άνδρες, το αρσενικό, μου επέτρεψε να απελευθερώσω την ενέργεια που είχε αναπτυχθεί από τη συνεδρία μου. Έκλαψα, και αυτό γρήγορα μετατράπηκε σε απέραντη αγάπη για όλους μέσα σε εκείνο το δωμάτιο και πιο πέρα, για τον δάσκαλό μου, τους φίλους μου, την οικογένειά μου, το σύντροφό μου και τη ζωή. Ήταν μια υπενθύμιση ότι η δυσφορία, ο πόνος, ο φόβος ή οποιαδήποτε έντονη εμπειρία είναι απλώς μια διαδικασία αναγέννησης, μια ευκαιρία για ανάπτυξη και τη μεταμόρφωση μας.

Το GIC ήταν μια απίστευτα μοναδική εμπειρία που αλλάζει τη ζωή. Σε μια εποχή όπου ο συλλογικός κυνισμός και η απελπισία για τον κόσμο είναι υψηλή, ήταν εξαιρετικά ισχυρό να περιβάλλεσαι από 280 άνθρωποι όλους αποφασισμένους να αντιμετωπίσουν τα τραύματά τους και να βοηθήσουν τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Παρέχει ένα υγιές παράδειγμα της «ισχύος των ανθρώπων», και λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι ίσως, ότι και αν γίνει, θα είμαστε εντάξει.

Το breathwork είναι μια ευρεία εκκλησία, με συχνά ανταγωνιστικές ιδέες και φιλοσοφίες. Ωστόσο, μέσα από συνειδητή ηγεσία και συνειδητές συζητήσεις, όλες οι φωνές θα μπορούν να ακουστούν. Αυτό γινόταν μέσα από τις ημερήσιες AGM του IBF, οι οποίες λειτουργούσαν ως όχημα για το συνέδριο και την κοινότητα του breathwork ως σύνολο. Είναι επίσης ένα παράδειγμα συνειδητής κοινότητας που συγκεντρώνεται για να αναπτύξει ένα συμφωνημένο σύνολο αρχών και ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο θα λειτουργήσει το breathwork.

Η αποχώρησή μου από το συνέδριο μου έδωσε την αίσθηση ότι το breathwork είναι στο όριο κάτι μεγαλειώδους. Το breathwork είναι μια σχετικά άγνωστη πρακτική. Ωστόσο, το GIC δίνει μια εκτίμηση του τεράστιου αριθμού των ανθρώπων που μοιράζονται τη γνώση για τη ισχύ και το δυναμικό του breathwork, τόσο ως μια διαλογιστική πρακτική όσο και ως ένα θεραπευτικό εργαλείο. Οι άνθρωποι φέρνουν τη συνειδητή αναπνοή στις πρακτικές θεραπείας, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τις φυλακές, τα κοινοβούλια, τους χώρους εργασίας, τους προσφυγικούς καταυλισμούς και τις κοινότητές τους. Κάθε μέρα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι μαθαίνουν για τη συνειδητή αναπνοή και τη δύναμή της. Αυτό είναι πραγματικά συναρπαστικό.

Πίσω στο σπίτι, είχα χρόνο να αναλογιστώ σχετικά με τις νέες κατανοήσεις, και πιο συγκεκριμένα: Η αναπνοή είναι αρκετή. Προηγουμένως, είχα μια ιδέα ότι περισσότερη μελέτη ή πρόσθετα «προσόντα» ήταν απαραίτητα, ίσως υποκύπτοντας στην επικρατούσα έννοια του τι συνιστά νόμιμη θεραπευτική πρακτική. Αυτό έχει αλλάξει.

Η αναπνοή είναι αρκετή.

Η αναπνοή έχει άπειρες δυνατότητες. Είναι μια πύλη για μια βαθύτερη κατανόηση του ποιοι είμαστε, και τι μας έχει διαμορφώσει. Είναι ένας μηχανισμός για την εξερεύνηση της συνείδησης. Όλοι έχουμε τη δυνατότητα να σχηματίσουμε μια οικεία σχέση με την αναπνοή μας, να συναντήσουμε τον εσωτερικό θεραπευτή μας και να έχουμε πρόσβαση στη σοφία που ήδη κατέχουμε. Διανοητικά το κατάλαβα αυτό, αλλά από το GIC και μετά το ενσαρκώνω.